De Bechdeltest toetst of een film driedimensionale vrouwelijke personages kent. Als een film faalt in de test, kan dat duiden op een eenzijdig, seksistisch wereldbeeld.

Hoe werkt de test? Een film slaagt wanneer er minstens twee vrouwelijke personages met een naam, een dialoog hebben waar iets anders wordt besproken dan ‘mannen’. De test is vernoemd naar Amerikaanse illustrator Alison Bechdel die een stripfiguur opvoert dat vertelt dat ze alleen films kijkt  die aan bovenstaande eisen voldoen. Virginia Woolf schreef in 1929 dat vrouwelijke personages in boeken vaak worden omschreven middels hun relatie met mannen.

De eisen van de test zijn zo laag dat je verwacht dat wel elke film hieraan voldoet. Toch zijn er grote films die niet slagen voor de Bechdeltest, zoals alle Lord of the Rings films (2001-2003), de Star Wars trilogie (1977-1983), en veel superheldenfilms als Batman vs Superman (2016), Deadpool (2016), en SPECTRE (2015). Wanneer een film niet slaagt gaat het vaak om films met mannelijke hoofdpersonen en zijn er geen scènes waar twee vrouwen met elkaar praten.

Maar zelfs films met vrouwelijke hoofdpersonen slagen niet altijd voor de test. Breakfast at Tiffany’s (1961) en de Kleine Zeemeermin (1989) falen beide voor de test. In de eerste zijn er slechts twee gesprekken tussen twee vrouwen. En die gaan ook nog over mannen. In de tweede is er wel een gesprek tussen Ariel en Ursula over het verkrijgen van benen, maar dat gesprek dient enkel het doel om dichter bij de prins te kunnen zijn. Andere films falen omdat een vrouwelijk karakter geen naam heeft in het script maar een omschrijving zoals ’toeschouwer 1′, ‘doctor’ of ‘caissière’.

Maar is een film die faalt voor de test automatisch seksistisch? Aanhangers van de Bechdeltest verzamelen testuitslagen van honderden films op de website bechdeltest.com. Veel van hen vinden dat er pas sprake is van scheve representatie als een film slaagt voor de ‘Reverse Bechdeltest’: als de mannen (met een naam) in een film met elkaar over iets anders dan het onderwerp ‘vrouwen’ praten, terwijl er geen twee vrouwen (met een naam) zijn die het over iets anders dan ‘mannen’ hebben dan is aangetoond dat er sprake is van scheve representatie.

Dit maakt een individuele film niet per se seksistisch. In Buried (2010) zien we bijvoorbeeld maar één personage in beeld. Deze film faalt de test, maar behandelt geen seksistische onderwerpen. Het feit dat  heel veel films falen voor de test laat wel zien dat de filmwereld vooral films vanuit een mannelijk perspectief laat zien. Dat is op zijn minst vreemd te noemen. Bijvoorbeeld: waarom is het personage in Buried (2010) geen vrouw?